باسمه تعالی
خبرهایی که این روزها از اوضاع بحرانی و متلاطم کشورهای اسلامی به گوش می رسد وضعیت ناامیدکننده ای را برای اندک هواداران جنبش سبز تصویر نموده است.
سران و حکامی که یکی پس از دیگری زیر پایشان شل شده و غزل خونین خداحافظی را سر می دهند عموماً از هواداران جنبش سبز و دوستداران اضمحلال انقلاب اسلامی بودند که پس از ناکامی فتنه گران سبز در تحقق اهداف شومشان، تدریجاً به فکر مقصد فرار افتاده اند.
صبر و بصیرت انقلابی ملت ایران، رسوایی دشمنان جهان اسلام را در پی داشته است و حامیان دیکتاتور جنبش سبز هم اینک در حال سقوط از اریکه قدرت و تابلویی گویا برای عبرت آموزی در برابر دیدگان مخالفین جمهوری اسلامی هستند.
تقریباً هیچ چشم انداز مثبتی برای مخالفین داخلی جمهوری اسلامی و هواداران منافقین باقی نمانده است که با اتکای به آن به حیات خود ادامه دهند.
با وقوع انقلاب های پی در پی در منطقه، جمهوری اسلامی که از مدتی قبل قدرت اول منطقه به شمار می آمد اینک آشکارا، مرجع تصمیم گیری های اساسی خاورمیانه و در واقع کل جهان محسوب می شود و این دردی جانکاه برای معاندین این مردم صبور و بصیر است.
آمریکای ابرقدرت، مانند عیالواری گرفتار، متحیر و ذلیل مانده و احتمالا از میان این همه دیکتاتور کوچک و بدبختی که روی دستش مانده است، باید به فکر عزیز دردانه اش، رژیم غاصب صهیونیستی باشد و آن را از روی زمین جمع کند.
در این میان آنچه به سبزهای ایران هویت می بخشد، صرفاً تلاش برای منحرف کردن افکار عمومی از مبارزات اسلامی مردم منطقه است که منجر به ایجاد فضای محدودی برای تنفس بیشتر رژیم صهیونیستی خواهد شد.
از سوی دیگر در نقاط مختلف دنیا هرچه به پیش می رویم، آن چه دیده می شود تزلزل و بی آبرویی روز افزون حکومت ها و شخصیت های هوادار سبزهای ایران است که چون ایران را عامل این زمین لرزه بین المللی می دانند، به باقی مانده پیاده نظان فتنه در ایران به عنوان عاملی جهت انتقام از جمهوری اسلامی می نگرند؛ انتقامی که در واقع چیزی جز ایجاد فضای بانشاط برای برگزاری مانورهای شهری نیروهای بسیج و پلیس ایران و عملیات های رسانه ای نمی تواند باشد.
در واقع نقش تعریف شده برای جنبش سبز ایران و سران فتنه جز این ها چیزی نمی تواند باشد زیرا سایر کارکردهای تعریف شده برای این گروه به تدریج زائل شده است و هم اینک چیزی جز "جان پناهی اسرائیل خونخوار" برایشان باقی نمانده است.
